[ Pobierz całość w formacie PDF ]
//-->Henryk BilskiJAPONIA - walka o odzyskanie silnej pozycji gospodarczej i finansowejSpis treści:I. Wstęp1.1Podstawowe czynniki stabilizujące wzrost gospodarczyw Japonii1.2Dominacja sektora prywatnego1.3Wzrost władzy biurokratów - ”Kanryo”1.4Reformy administracyjne1.5Sytuacja ekonomiczna oraz perspektywy rozwojugospodarczego Japonii1.6Inwestycje zagraniczne w JaponiiII. Japoński system finansowy2.1 Najważniejsze cechy systemu finansowego2.2 Działania na rzecz stabilizacji systemu finansowego2.3 Rządowe papiery wartościoweIII. Zadania i aktualna polityka monetarna japońskiegobanku centralnego - the Bank of Japan (BOJ)IV. Reformy finansowe i sprawy banków4.1 Problemy w funkcjonowaniu japońskiego sektora finansowego4.2 Program inwestycji finansowych i kredytów – FILPV. ZakończenieBibliografiaZestawienie skrótów anglojęzycznychZałącznik Nr1– Sytuacja finansowa największych bankówjapońskichZałącznik Nr 2 - Perspektywy rozwoju gospodarczego JaponiiZałącznik Nr 3 - Bezpośrednie inwestycje zagraniczne w JaponiiZałącznik Nr 4 - Związek Japońskich Bankowców5758623442444851545621242424272867911Str.222JAPONIA - walka o odzyskanie silnej pozycji gospodarczej i finansowej1I.1.1WstępPodstawowe czynniki stabilizujące wzrost gospodarczy w JaponiiW ocenie japońskich ekspertów politycznych wzrost gospodarczy w powojennejhistorii Japonii było możliwy w znacznej mierze dzięki umieszczeniu w KonstytucjiArtykułu 9, zgodnie z którym Japonia zobowiązała się do rezygnacji z posiadania siłzbrojnych oraz rozwiązywania ewentualnych konfliktów metodami militarnymi.Zamiast na zbrojeniaśrodkifinansowe mogły być wówczas przeznaczane na odbudowękraju ze zniszczeń wojennych i realizację programu rozwoju ekonomicznego. Jednakżejuż w roku1950pod naciskiem Stanów Zjednoczonych podjęto decyzję o utworzeniudysponujących pełnym uzbrojeniem jednostek paramilitarnych – Police ReservedForces (PRF) w sile 75 tys. osób. W1954roku PRF przemianowano na siłysamoobrony – Self Defence Forces (SDF), które miały chronić kraj przed atakami zzewnątrz. Zwiększono jednocześnie ich stan osobowy do 234177 osób. Na utrzymanietych jednostek przeznaczano wówczas kwotę stanowiącą równowartość 6,3% ProduktuKrajowego Brutto (PKB). W roku 2000 siły te liczyły około 250 tys. osób, zaś na ichpotrzeby przeznaczano wówczas 0,941% PKB (zgodnie z przepisami kwota ta musiwynosić mniej niż1%PKB). Powstanie sił samoobrony oznaczało de facto zwiększeniewydatków na cele militarne, co w konsekwencji przyczyniło się do dalszego napędzaniakoniunktury gospodarczej kraju. Należy zaznaczyć,żew roku 2001 Japoniaprzeznaczyła na cele militarne kwotę porównywalną z chińskimi wydatkami1Autor pragnie bardzo podziękowaćPanu Profesorowi dr hab. Alojzemu N. Nowakowiz WydziałuZarządzania Uniwersytetu Warszawskiego za wszechstronną pomoc okazaną w trakcie pisanianiniejszego opracowania3zbrojeniowymi, pomimo tego iż japońskie siły samoobrony były dziesięciokrotniemniejsze niż armia ChRL.2Kolejnymi ważnymi elementami umożliwiającymi rozwój ekonomiczny byłystabilizacja polityczna oraz brak ingerencji ze strony cesarza w kształtowanie irealizację polityki gospodarczej kraju. Od roku1955w Japonii władzę sprawujenieprzerwanie Partia Liberalno – Demokratyczna (Liberal – Democratic Party – LDP).W trakcie przeprowadzonych w dniu 25 czerwca 2000 roku przedterminowychwyborów parlamentarnych ponownie wygrała dotychczasowa koalicja polityczna. W480 osobowym Parlamencie (Diet) uzyskała ona 271 mandatów, co oznacza faktycznąstratę 70 z posiadanych uprzednio 341 mandatów. Należy jednak zaznaczyć, iż LDPpomimo straty 38 mandatów zdobyła 233 mandaty i nadal utrzymała się przy władzy, ajej lider – Yoshiro Mori pozostał na stanowisku premiera. W skład koalicji wchodząponadto buddyjska partia Komeito (31 mandatów, w1996r. - 42) i Nowa PartiaKonserwatywna (7 mandatów, w1996roku -18).Partia Demokratyczna będącanajwiększym ugrupowaniem opozycji znacznie umocniła swą pozycję zdobywając127mandatów, to jest o 32 mandaty więcej niż miała poprzednio. W japońskiejrzeczywistości politycznej przekroczenie granicy 254 mandatów oznacza de factozapewnienie rządowi stabilności, gdyż partie rządzące są w stanie obsadzić swoimiludźmi wszystkie komisje parlamentarne. Według danych japońskiego MinisterstwaSpraw Wewnętrznych frekwencja wyborcza wyniosła 62,5% osób uprawnionych dogłosowania (w1996roku – 60%).W dniu 26 kwietnia 2001 roku japoński Parlament zatwierdził JunichiroKoizumiego na stanowisko szefa rządu. Dwa dni wcześniej został on przewodniczącymLDP. J. Koizumi zastąpił niepopularnego Y. Moriego, który przez rok swych rządówzdążył zrazić do siebie ponad 90% Japończyków. Nowy premier zapowiedziałdokonanie potrzebnych Japonii drastycznych reform gospodarczych. Jednocześniechciałby znowelizować konstytucję, zgodnie z którą Japonia nie ma wojska.W przeprowadzonych w dniu 29 lipca 2001 roku wyborach uzupełniających do2Zob. The Economist, Nationalism and defence in Japan - A normal country, z19.05.014Izby wyższej Parlamentu LDP umocniła swą pozycję uzyskując 65 miejsc na121,zaśjej koalicjanci zdobyli14miejsc. W efekcie wyborów rządząca koalicja ma w tej Izbie140miejsc na ogólną liczbę 247 miejsc. Zostało to powszechnie odebrane jako zachętadla premiera J. Koizumiego do realizowania programu reform strukturalnych.Większość Japończyków uważa jednak obecnie,żefaktycznie Partia Liberalno -Demokratyczna nie posiada charakteru ani liberalnego ani demokratycznego leczwyłącznie konserwatywny. Pojawiają się także opinie,żetak długa dominacja jednejpartii jest szkodliwa dla kraju. Największe poparcie LDP uzyskuje od lat ze stronywielkiego biznesu i tzw. biurokratów. W Japonii pojęcie biurokrata ma – wprzeciwieństwie do innych krajów - bardzo pozytywne znaczenie. Terminem tymokreśla się urzędników państwowych zatrudnionych w instytucjach rządowych (około800 tys. osób) oraz administracji lokalnej (około 3,2 mln. osób). W stosunku do ogólnejliczby ludności kraju oznacza to liczbę 36 urzędników na1000mieszkańców, co wporównaniu np. z Francją (101 urzędników/1 tys. mieszkańców) czy też USA (72urzędników/1 tys. mieszkańców) nie jest zbyt dużym wskaźnikiem. Nie oznacza tojednak, iż japońscy urzędnicy nie posiadają odpowiedniej siły działania.W praktyce realna władza zarezerwowana jest jednak dla super elitybiurokratów tj. grupy około 4 tys. osób pracujących dla najważniejszych agencjirządowych, takich jak Ministerstwo Finansów (Ministry of Finance - MOF),Ministerstwo Handlu Zagranicznego i Przemysłu (Ministry of International Trade andIndustry - MITI), Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (Ministry of Home Affairs) itd.Partia Liberalno - Demokratyczna posiada bardzo silne powiązania z wielkimbiznesem japońskim. W Japonii wielkie korporacje przemysłowe mogą oficjalnieprzekazywaćśrodkifinansowe na potrzeby partii politycznych.3W praktyce oznacza to,żeLDP otrzymuje olbrzymią ilość pieniędzy od przedstawicieli wielkiego biznesu,którzy w zamian za to oczekują m.in.: zapewnienia gwarancji ochrony swoich interesóworaz niedopuszczenia do władzy innych partii politycznych. Jednym z przykładów3Zgodnie z zapisem Art. 96, Rozdz. XIV Statutu LDP ”Wydatki Partii powinny być pokrywane zeskładek członkowskich, darowizn i innych funduszy”. Zob. także Japan`s Uncertain Political Transition,Political Reform Package, http://www.fas.org/man/crs/94-045.htm5świadczącycho tego rodzaju ”wzajemnej współpracy” jest sprawa powstrzymania wlatach 50-tych i 60-tych amerykańskich i niemieckich firm motoryzacyjnych, którechciały wejść na rynek japoński. Japońskie Ministerstwo Handlu Zagranicznego iPrzemysłu chcąc uniknąć oskarżeń innych państw o stosowanie barier taryfowychwydałowówczasrozporządzenie,zgodniezktórymdługośćsamochodówrejestrowanych w Japonii powinna być mniejsza niż 2 metry. W efekcie skuteczniezlikwidowano import samochodów amerykańskich.Istniejący w Japonii system polityczny od wielu lat jest niezwykle mocnopopierany przez rolników. U podłoża tego rodzaju sytuacji leży reforma rolnaprzeprowadzona przez władze japońskie w1946roku. Wielcy właściciele ziemscy wzamian za obligacje państwowe (oprocentowane w wysokości 3%) przekazali ziemięrolnikom indywidualnym. Tym samym100%rolników stało się niezależnymiwłaścicielami ziemskimi i jednocześnie zaczęto traktować ich jako przedstawicielidrobnej burżuazji, a nie proletariatu. W1960roku rozpoczęto realizację programuszybkiego wzrostu gospodarczego – opracowano wówczas plan podwojenia dochodunarodowego. W efekcie tych działań już w roku1980gospodarka japońska stała sięjedną z czołowych gospodarek naświecie.Odnotowany wzrost gospodarczy miałwiększe znaczenie dla mieszkańców japońskich wsi niż miast, którzy w znacznej mierzemusieli pokrywać koszty jego realizacji. Należy jednocześnie podkreślić fakt,żeprzezszereg lat japoński system wyborczy faworyzował wyborców pochodzących z terenówwiejskich. W roku1993do zdobycia miejsca w japońskim Parlamencie wystarczyłouzyskanie głosów 80 tys. wyborców z jednego obszaru wiejskiego i aż 250 tys. naterenie Tokio. Pomimo przeprowadzonej w roku1994reformy systemu wyborczegonadal w mentalności społeczności wiejskiej utrzymał się pogląd o ich uprzywilejowanejpozycji wyborczej.Następną, niezwykle istotną kwestią z jaką można się zetknąć w japońskiejrzeczywistościgospodarczejjestdziałalnośćzwiązkówzawodowych.Wprzeciwieństwie do innych państw związki zawodowe w Japonii tradycyjnie nieodgrywają większej roli, gdyż zorganizowane są one na szczeblu poziomym a niepionowym. Istnieje zatem np. związek zawodowy pracowników koncernu Toyota, a niepracowników przemysłu motoryzacyjnego. Jeśli strajk podejmują pracownicy np. [ Pobierz całość w formacie PDF ]
zanotowane.pl doc.pisz.pl pdf.pisz.pl audipoznan.keep.pl
//-->Henryk BilskiJAPONIA - walka o odzyskanie silnej pozycji gospodarczej i finansowejSpis treści:I. Wstęp1.1Podstawowe czynniki stabilizujące wzrost gospodarczyw Japonii1.2Dominacja sektora prywatnego1.3Wzrost władzy biurokratów - ”Kanryo”1.4Reformy administracyjne1.5Sytuacja ekonomiczna oraz perspektywy rozwojugospodarczego Japonii1.6Inwestycje zagraniczne w JaponiiII. Japoński system finansowy2.1 Najważniejsze cechy systemu finansowego2.2 Działania na rzecz stabilizacji systemu finansowego2.3 Rządowe papiery wartościoweIII. Zadania i aktualna polityka monetarna japońskiegobanku centralnego - the Bank of Japan (BOJ)IV. Reformy finansowe i sprawy banków4.1 Problemy w funkcjonowaniu japońskiego sektora finansowego4.2 Program inwestycji finansowych i kredytów – FILPV. ZakończenieBibliografiaZestawienie skrótów anglojęzycznychZałącznik Nr1– Sytuacja finansowa największych bankówjapońskichZałącznik Nr 2 - Perspektywy rozwoju gospodarczego JaponiiZałącznik Nr 3 - Bezpośrednie inwestycje zagraniczne w JaponiiZałącznik Nr 4 - Związek Japońskich Bankowców5758623442444851545621242424272867911Str.222JAPONIA - walka o odzyskanie silnej pozycji gospodarczej i finansowej1I.1.1WstępPodstawowe czynniki stabilizujące wzrost gospodarczy w JaponiiW ocenie japońskich ekspertów politycznych wzrost gospodarczy w powojennejhistorii Japonii było możliwy w znacznej mierze dzięki umieszczeniu w KonstytucjiArtykułu 9, zgodnie z którym Japonia zobowiązała się do rezygnacji z posiadania siłzbrojnych oraz rozwiązywania ewentualnych konfliktów metodami militarnymi.Zamiast na zbrojeniaśrodkifinansowe mogły być wówczas przeznaczane na odbudowękraju ze zniszczeń wojennych i realizację programu rozwoju ekonomicznego. Jednakżejuż w roku1950pod naciskiem Stanów Zjednoczonych podjęto decyzję o utworzeniudysponujących pełnym uzbrojeniem jednostek paramilitarnych – Police ReservedForces (PRF) w sile 75 tys. osób. W1954roku PRF przemianowano na siłysamoobrony – Self Defence Forces (SDF), które miały chronić kraj przed atakami zzewnątrz. Zwiększono jednocześnie ich stan osobowy do 234177 osób. Na utrzymanietych jednostek przeznaczano wówczas kwotę stanowiącą równowartość 6,3% ProduktuKrajowego Brutto (PKB). W roku 2000 siły te liczyły około 250 tys. osób, zaś na ichpotrzeby przeznaczano wówczas 0,941% PKB (zgodnie z przepisami kwota ta musiwynosić mniej niż1%PKB). Powstanie sił samoobrony oznaczało de facto zwiększeniewydatków na cele militarne, co w konsekwencji przyczyniło się do dalszego napędzaniakoniunktury gospodarczej kraju. Należy zaznaczyć,żew roku 2001 Japoniaprzeznaczyła na cele militarne kwotę porównywalną z chińskimi wydatkami1Autor pragnie bardzo podziękowaćPanu Profesorowi dr hab. Alojzemu N. Nowakowiz WydziałuZarządzania Uniwersytetu Warszawskiego za wszechstronną pomoc okazaną w trakcie pisanianiniejszego opracowania3zbrojeniowymi, pomimo tego iż japońskie siły samoobrony były dziesięciokrotniemniejsze niż armia ChRL.2Kolejnymi ważnymi elementami umożliwiającymi rozwój ekonomiczny byłystabilizacja polityczna oraz brak ingerencji ze strony cesarza w kształtowanie irealizację polityki gospodarczej kraju. Od roku1955w Japonii władzę sprawujenieprzerwanie Partia Liberalno – Demokratyczna (Liberal – Democratic Party – LDP).W trakcie przeprowadzonych w dniu 25 czerwca 2000 roku przedterminowychwyborów parlamentarnych ponownie wygrała dotychczasowa koalicja polityczna. W480 osobowym Parlamencie (Diet) uzyskała ona 271 mandatów, co oznacza faktycznąstratę 70 z posiadanych uprzednio 341 mandatów. Należy jednak zaznaczyć, iż LDPpomimo straty 38 mandatów zdobyła 233 mandaty i nadal utrzymała się przy władzy, ajej lider – Yoshiro Mori pozostał na stanowisku premiera. W skład koalicji wchodząponadto buddyjska partia Komeito (31 mandatów, w1996r. - 42) i Nowa PartiaKonserwatywna (7 mandatów, w1996roku -18).Partia Demokratyczna będącanajwiększym ugrupowaniem opozycji znacznie umocniła swą pozycję zdobywając127mandatów, to jest o 32 mandaty więcej niż miała poprzednio. W japońskiejrzeczywistości politycznej przekroczenie granicy 254 mandatów oznacza de factozapewnienie rządowi stabilności, gdyż partie rządzące są w stanie obsadzić swoimiludźmi wszystkie komisje parlamentarne. Według danych japońskiego MinisterstwaSpraw Wewnętrznych frekwencja wyborcza wyniosła 62,5% osób uprawnionych dogłosowania (w1996roku – 60%).W dniu 26 kwietnia 2001 roku japoński Parlament zatwierdził JunichiroKoizumiego na stanowisko szefa rządu. Dwa dni wcześniej został on przewodniczącymLDP. J. Koizumi zastąpił niepopularnego Y. Moriego, który przez rok swych rządówzdążył zrazić do siebie ponad 90% Japończyków. Nowy premier zapowiedziałdokonanie potrzebnych Japonii drastycznych reform gospodarczych. Jednocześniechciałby znowelizować konstytucję, zgodnie z którą Japonia nie ma wojska.W przeprowadzonych w dniu 29 lipca 2001 roku wyborach uzupełniających do2Zob. The Economist, Nationalism and defence in Japan - A normal country, z19.05.014Izby wyższej Parlamentu LDP umocniła swą pozycję uzyskując 65 miejsc na121,zaśjej koalicjanci zdobyli14miejsc. W efekcie wyborów rządząca koalicja ma w tej Izbie140miejsc na ogólną liczbę 247 miejsc. Zostało to powszechnie odebrane jako zachętadla premiera J. Koizumiego do realizowania programu reform strukturalnych.Większość Japończyków uważa jednak obecnie,żefaktycznie Partia Liberalno -Demokratyczna nie posiada charakteru ani liberalnego ani demokratycznego leczwyłącznie konserwatywny. Pojawiają się także opinie,żetak długa dominacja jednejpartii jest szkodliwa dla kraju. Największe poparcie LDP uzyskuje od lat ze stronywielkiego biznesu i tzw. biurokratów. W Japonii pojęcie biurokrata ma – wprzeciwieństwie do innych krajów - bardzo pozytywne znaczenie. Terminem tymokreśla się urzędników państwowych zatrudnionych w instytucjach rządowych (około800 tys. osób) oraz administracji lokalnej (około 3,2 mln. osób). W stosunku do ogólnejliczby ludności kraju oznacza to liczbę 36 urzędników na1000mieszkańców, co wporównaniu np. z Francją (101 urzędników/1 tys. mieszkańców) czy też USA (72urzędników/1 tys. mieszkańców) nie jest zbyt dużym wskaźnikiem. Nie oznacza tojednak, iż japońscy urzędnicy nie posiadają odpowiedniej siły działania.W praktyce realna władza zarezerwowana jest jednak dla super elitybiurokratów tj. grupy około 4 tys. osób pracujących dla najważniejszych agencjirządowych, takich jak Ministerstwo Finansów (Ministry of Finance - MOF),Ministerstwo Handlu Zagranicznego i Przemysłu (Ministry of International Trade andIndustry - MITI), Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (Ministry of Home Affairs) itd.Partia Liberalno - Demokratyczna posiada bardzo silne powiązania z wielkimbiznesem japońskim. W Japonii wielkie korporacje przemysłowe mogą oficjalnieprzekazywaćśrodkifinansowe na potrzeby partii politycznych.3W praktyce oznacza to,żeLDP otrzymuje olbrzymią ilość pieniędzy od przedstawicieli wielkiego biznesu,którzy w zamian za to oczekują m.in.: zapewnienia gwarancji ochrony swoich interesóworaz niedopuszczenia do władzy innych partii politycznych. Jednym z przykładów3Zgodnie z zapisem Art. 96, Rozdz. XIV Statutu LDP ”Wydatki Partii powinny być pokrywane zeskładek członkowskich, darowizn i innych funduszy”. Zob. także Japan`s Uncertain Political Transition,Political Reform Package, http://www.fas.org/man/crs/94-045.htm5świadczącycho tego rodzaju ”wzajemnej współpracy” jest sprawa powstrzymania wlatach 50-tych i 60-tych amerykańskich i niemieckich firm motoryzacyjnych, którechciały wejść na rynek japoński. Japońskie Ministerstwo Handlu Zagranicznego iPrzemysłu chcąc uniknąć oskarżeń innych państw o stosowanie barier taryfowychwydałowówczasrozporządzenie,zgodniezktórymdługośćsamochodówrejestrowanych w Japonii powinna być mniejsza niż 2 metry. W efekcie skuteczniezlikwidowano import samochodów amerykańskich.Istniejący w Japonii system polityczny od wielu lat jest niezwykle mocnopopierany przez rolników. U podłoża tego rodzaju sytuacji leży reforma rolnaprzeprowadzona przez władze japońskie w1946roku. Wielcy właściciele ziemscy wzamian za obligacje państwowe (oprocentowane w wysokości 3%) przekazali ziemięrolnikom indywidualnym. Tym samym100%rolników stało się niezależnymiwłaścicielami ziemskimi i jednocześnie zaczęto traktować ich jako przedstawicielidrobnej burżuazji, a nie proletariatu. W1960roku rozpoczęto realizację programuszybkiego wzrostu gospodarczego – opracowano wówczas plan podwojenia dochodunarodowego. W efekcie tych działań już w roku1980gospodarka japońska stała sięjedną z czołowych gospodarek naświecie.Odnotowany wzrost gospodarczy miałwiększe znaczenie dla mieszkańców japońskich wsi niż miast, którzy w znacznej mierzemusieli pokrywać koszty jego realizacji. Należy jednocześnie podkreślić fakt,żeprzezszereg lat japoński system wyborczy faworyzował wyborców pochodzących z terenówwiejskich. W roku1993do zdobycia miejsca w japońskim Parlamencie wystarczyłouzyskanie głosów 80 tys. wyborców z jednego obszaru wiejskiego i aż 250 tys. naterenie Tokio. Pomimo przeprowadzonej w roku1994reformy systemu wyborczegonadal w mentalności społeczności wiejskiej utrzymał się pogląd o ich uprzywilejowanejpozycji wyborczej.Następną, niezwykle istotną kwestią z jaką można się zetknąć w japońskiejrzeczywistościgospodarczejjestdziałalnośćzwiązkówzawodowych.Wprzeciwieństwie do innych państw związki zawodowe w Japonii tradycyjnie nieodgrywają większej roli, gdyż zorganizowane są one na szczeblu poziomym a niepionowym. Istnieje zatem np. związek zawodowy pracowników koncernu Toyota, a niepracowników przemysłu motoryzacyjnego. Jeśli strajk podejmują pracownicy np. [ Pobierz całość w formacie PDF ]