Henryk Gaertner, Stylistyka jako metoda indywidualizująca w badaniach językowych (1926), w: Stylistyka polska. Wybór tekstów, Warszawa 1973, PWN, wybór, opracowanie i wstęp Ewa Miodowska-Brookes, Adam Kulawik, Marian Tatara, s. 43-73.
Bally: fakty ekspresji polegają na kombinacjach psychologicznych.
Różnorodne definicje pojęcia stylu à problemy z ustalenie zadań stylistyki.
Stylistyka dostarcza materiałów gramatyce, którą warunkuje i wyprzedza.
Wędkiewicz: żądanie, by badania stylistyczne biegły równolegle „z całą rozciągłością działów gramatycznej analizy”, także by w badaniach nie ograniczać się do języka pisanego.
Styl pewnego języka narodowego jest zbiorem cech wspólnych jednostkom przynależącym, bez względu na historię i terytorium, a wyróżniających go od takiejże sumy innych języków narodowych.
STYL – SUMA WSZYSTKICH TYCH CECH INDYWIDUALNEGO SYSTEMU JĘZYKOWEGO ORAZ TAKIE ICH USTOSUNKOWANIE, KTÓRE GO ODRÓŻNIAJĄ OD INNYCH WSPÓŁRZĘDNYCH SYSTEMÓW.
Stanisław Szober:
STRONA POZAJĘZYKOWA
STRONA JĘZYKOWA
Wyobrażenie złożone
Zdanie
rozczłonkowane na
wyobrażenia przedmiotów i cech
wyobrażenia stosunków
składające się z
wyobrażeń semazjologicznych
wyobrażeń morfologiczno-funkcjonalnych
Wniosek:
STYL JEST WYNIKIEM USTOSUNKOWANIA W ZAWARTYCH W ZDANIU, JEGO RÓWNOWAŻNIKU LUB WYRAŻENIU SYNTAKTYCZNYM WYOBRAŻEŃ SEMAZJOLOGICZNYCH DO WYRAŻANEGO PRZEZ NIE POZAJĘZYKOWEGO WYOBRAŻENIA ZBIOROWEGO.
Stylistyka jako dział GRAMATYKI ma badać owe PIERWIASTKI RECEPTYWNE – POWSZECHNY ZWYCZAJ JĘZYKOWY.
... [ Pobierz całość w formacie PDF ]