Henry Jenkis
Rozdział 6. – Photoshop dla demokracji: nowe związki polityki i kultury popularnej
Jenkis podaje przykład zmontowania przez przeciwników G.W. Busha filmiku, na którym Donald Trump „zwalnia” Busha, bo ten nie spisał się jako prezydent. Autorzy filmu udostępnili go w sieci, a internauci o podobnych poglądach rozsyłali go coraz dalej. Film był wytworem ugrupowania True Majority, na którego stronie poza filmikami ośmieszającymi polityków można było zagrać w grę i sprać goły tyłek Busha. Chcieli oni zrobić z polityki coś bardziej zabawnego niż dotychczas.
· Firmy takie jak Coca-cola czy BMW wkraczają do przemysłu rozrywkowego, aby wywołać u klientów związek emocjonalny z ich marką.
· Pedagodzy akceptują edukację nieformalną wewnątrz społeczności fanów jako model rozwijania zdolności pisarskich.
· Kościoły przyjazne fanom korzystają z dyskusji nad filmami i programami telewizyjnymi.
Są to przykłady na to, jak silnie zakorzenione instytucje społeczne przejmują modele zachowań oddolnych społeczności, kreując na nowo swój wizerunek w dobie konwergencji mediów i zbiorowej inteligencji.
Przykład działalności True Majority jest zatem próbą zbliżenia zwykłego obywatela do życia politycznego i dania mu sposobu do wypowiedzenia się na jego temat. Zmiana sposobu myślenia o władzy ma zmobilizować zbiorową inteligencję do zmiany rządów.
Wybory w USA w 2004r. są przykładem jak obywatel zaczyna wykorzystywać w otwartej formie aktywności politycznej to, czego używa na co dzień jako konsument kultury popularnej.
Nowe media mają bardziej oddziałujący charakter niż media nadawcze, a ich założenia to:
1. Dostęp
2. Uczestnictwo
3. Zasada wzajemności
4. Komunikacja partnerska (peer-to-peer, a nie jeden-do-wielu)
Jenkis podaje przykłady jak do kampanii wyborczych zamiast tradycyjnych spotkań z wyborcami na wiecach wykorzystywany jest Internet. Blogi, które mają zbliżyć do kandydata, serwisy społecznościowe, przez które stali się oni cyberkandydatami. Nie doprowadziło ich to do zwycięstwa, jednak wpłynęło na zmianę natury debat i całej kampanii wyborczej.
Różnica między telewizją, która jest pasywna, ogłupia, oddziela od wydarzeń a Internetem, który czyni mądrzejszymi, angażuje i lepiej informuje (wg Trippiego, szefa sztabu Howarda Deana, który przeprowadził tego typu kampanię w Internecie).
„Wiek przekazania władzy” – przeciętny obywatel rzuca wyzwanie instytucjom (Trippi).
Nowa kultura polityczna, tak jak nowa kultura popularna kieruje się dwoma systemami medialnymi – komercyjnym i oddolnym, docierającym tylko do pewnej grupy odbiorców.
Media typu „push” – treść jest dostarczana konsumentowi, czy tego chce, czy nie.
Media typu „pull” – trzeba aktywnie wyszukiwać informacje na dany temat.
Dlatego kandydaci do wygrania wyborów potrzebują zarówno bazy wyborczej w Internecie, jak i telewizji.
Spin – proces tworzenia i interpretacji wiadomości, puszczanie jej w obieg.
Krótkie, dobitne, często sarkastyczne filmiki wideo w sieci miały zdyskredytować kontrkandydatów w wyborach. Umieszczane na oficjalnych stronach sztabów miały za zadanie przy udziale ich zwolenników rozprzestrzeniać się w sieci jak wirusy.
Przykład konkursu zorganizowanego na portalu społecznościowym Moveon.org „Bush w 30 sekund”, polegającego na nakręceniu 30 sekundowego amatorskiego filmu, w którym uzasadnia się, dlaczego Bush nie powinien zostać wybrany na kolejną kadencję. Zaangażowane w projekt gwiazdy – jurorami konkursu byli znani komicy i artyści np. Jack Black, Moby. Zwycięski film miał zostać wyemitowany w telewizji podczas finału ligi futbolu amerykańskiego – jednego z najważniejszych wydarzeń sportowych roku. –> Oto zastosowanie logiki konwergencji politycznej – wykorzystanie oddolnych mediów do mobilizacji, a mediów głównego nurtu do upublicznienia. Jednak filmu nie pokazano, ponieważ wg CBS był on „zbyt kontrowersyjny”, pokazywał dzieci pracujące na spłatę deficytu budżetowego.
Photoshop – jako narzędzie aktywistów, fanów, parodystów do przetwarzania i manipulacji zdjęciami w taki sposób, aby wyrażały one ich poglądy.
Puszczanie w obieg zdjęć lub fotomontaży jest dzisiaj takim samym aktem politycznym jak rozdawanie broszur lub naklejek na zderzaki. Same symbole z tych zdjęć nie są jednak tak ważne jak rozmowy i spory, do których prowokują.
Programy rozrywkowe takie jak The Daily Show czy Saturday Night Live preferowanym przez młodzież źródłem informacji o polityce i aktualnych wydarzeniach.
Obywatel monitorialny – przegląda (bardziej niż czyta) środowisko informacyjne w taki sposób, by orientować się w wielu z szerokiej gamy spraw i móc podejmować w związku z nimi różne działania. Zdobywa on nowe umiejętności potrzebne do oceny informacji zarówno we własnym zakresie, jak i dzięki wiedzy różnorakich społeczności.
The Sims Online jako przykład wirtualnej rzeczywistości i cyberwyborów. Młodzież niemająca prawa głosu w wyborach realnych udziela się politycznie w przestrzeni wirtualnej. To rozwija ich wrażliwość na problemy społeczne i polityczne. Demokracja sieciowa nie jest idealna tak samo jak rzeczywista, bo dochodzi w niej do oszustw, namawiania znajomych i rodziny do głosowania itd, w realnej pojawia się przekupywanie wyborców itd.
Gry jako ciekawe, a często zwodnicze przestrzenie „zabawy” w obywateli i demokrację. Dają one również subiektywne poczucie władzy, które może przewyższać faktyczne zdolności graczy.
Reklama Webby Awards (nagroda za osiągnięcia w dziedzinie kultury cyfrowej) – dwie damskie stopy na tle rozmazanego łóżka i slogan „Głosuj nago”. Sugeruje ona, że większość swojej działalności publicznej ludzie mogą wykonywać przed komputerem w domowym zaciszu, a polityka staje się codziennym i intymnym aspektem naszego życia.
Im bardziej na poziomie oddolnym nasila się „polityka ataku”, tym bardziej wikłamy się w kłótnie z ludźmi z naszego otoczenia o odmiennych poglądach, oczerniając ich za polityczne wybory. Często niechętnie dzielimy się naszymi opiniami na tematy polityczne, bo boimy się, że to zniszczy ważne dla nas relacje. Zatem głosujemy nago nie dlatego, że czujemy się intymnie zaangażowani w świat polityki, ale dlatego, że czujemy się bezbronni, odsłonięci i narażeni na atak.
Podsumowanie
Stacja informacyjna Current jako przykład angażowania obywateli do życia politycznego. Autorem pomysłu był Al Gore. Widzowie uczestniczą w procesie produkcji, selekcji i dystrybucji materiałów – „demokratyzacja telewizji”.
Kultura konwergencji zwiększa szanse oddolnie formujących się grup na podjęcie dialogu z wielkimi mediami. Dlatego należy walczyć z korporacyjnym reżimem praw autorskich, cenzurą i moralną paniką, które mogą spatologizować powstające formy uczestnictwa. Trzeba nagłaśniać najciekawsze działania społeczności internetowych i rozszerzyć dostęp i uczestnictwo grupom, które w inny sposób nie mogłyby zabrać głosu w dialogu.
Wikipedia – projekt Open Source do produkcji wiedzy i zarządzania nią. Może zawierać nieścisłości, ale społeczność Wikipedii działa samokorygująco. Każda umieszczona informacja może i najprawdopodobniej będzie sprawdzona i poprawiona przez innych czytelników.
Adhokracja – przeciwieństwo biurokracji, system rządzenia definiowany przez zdecentralizowane i płynne struktury władzy, powstające w odpowiedzi na konkretne potrzeby i zmieniające się cele grup.
Alfabetyzm medialny – zdolność do stania się pełnoprawnym uczestnikiem współczesnej kultury medialnej.
Siła mediów oddolnych – urozmaicenie.
Siła mediów nadawczych – nagłaśnianie.
Przy połączeniu tych dwóch sił kreuje się kulturowa różnorodność.
Ideał dobrze poinformowanego obywatela upada, ponieważ informacji jest zbyt wiele, aby mogła je posiąść jedna osoba.
Ideał obywatela monitorialnego opiera się na rozwinięciu nowych umiejętności współpracy i dzielenia wiedzy, które pozwalają deliberować wspólnie.
Edukacja medialna ma na celu przekształcić konsumentów w uczestników.
Kultura konwergencji to miejsce, gdzie krzyżują się:
· Stare i nowe media
· Produkcje korporacyjne i fanowskie
· Władza producenta mediów wchodzi w interakcje z władzą ich konsumentów
... [ Pobierz całość w formacie PDF ]